Trudne początki

Autor: drzasiek
Redakcja: dondu

Drzaśkowy pamiętnik: Spis treści

Chyba każdy, kto choć trochę interesuje się elektroniką, ale dopiero zaczyna i nie posiada zbyt dużej wiedzy z tej dziedziny, biorąc do ręki jakieś urządzenie cyfrowe zastanawia się, jak człowiek mógł takie coś wymyśleć i wykonać.

Jaką wiedzę trzeba posiadać i ile czasu poświęcić, aby tchnąć ducha w kilka czarnych kostek tak, aby ożyły i były człowiekowi posłuszne :)





Podobnie było ze mną.

Od dawna chciałem zbudować urządzenie, które na wyświetlaczu LCD będzie wyświetlało to, co sobie wymyślę. Wtedy, parę lat temu wydawało mi się, że to będzie bardzo trudne i wątpiłem, czy zwykły szary człowieczek siedząc sobie w swoim pokoiku ma możliwość zbudować takie (wydawało mi się wtedy skomplikowane) urządzenie.

Nie wiedziałem jeszcze, co to są i jak działają podstawowe układy cyfrowe, nie mówiąc już o językach programowania. Postanowiłem jednak poszukać.. I znalazłem jakiś kurs. Ale nie rozumiejąc wszystkiego przeraziłem się kosztami. Programtor, płytki testowe za pareset zł, jakieś jeszcze inne, których teraz nie pamiętam. Wtedy myślałem, że to wszystko jest konieczne.

Po prostu miałem pecha, trafiłem na zły artykuł, nie zrozumiałem wszystkiego i zbyt szybko się zniechęciłem. Pomyślałem, że to nie dla mnie, za drogi interes. I tak minęło parę lat, budowałem jakieś urządzenia mechaniczno-elektroniczne, ale dalekie od cyfrowych.

W międzyczasie rozpocząłem studia, nauczyłem się języka C, C++, poznałem układy oraz technikę cyfrową, wszystko przychodziło mi nadzwyczajnie łatwo. Pomyślałem, że Elektronika cyfrowa to coś dla mnie, to coś co mnie interesuje i nad czym mogę siedzieć po nocach : -)

Tak, więc jakieś 7 miesięcy temu powiedziałem:

Drzasiek
DOŚĆ budowania urządzeń ze śmieci. Czas budować KOMPUTERY!!! : -)

Tylko teraz jak wybrać procesor?

Jakoś specjalnie nie skłaniałem się do AVR, ARM, PIC itd. Kojarzyłem jedynie, że są to nazwy procesorów. Widziałem jednak na elektrodzie, że większość układów opartych jest o mikroprocesor ATMEGA.

Tak więc zacząłem szukać jakiegoś kursu. Znając podstawy języka C (co prawda programowałem tylko na PC) szukałem właśnie w tym kierunku: Atmega + C. I znalazłem bardzo fajny kurs programowania w języku C.

Kurs mi się na tyle spodobał, że bazą nie były drogie moduły, które trzeba kupić, ale proste układy, które wystarczyło samemu złożyć. Co ważniejsze, nie wymagało to jakichś dużych kosztów. Na początek wystarczyło kupić programator i Atmega8 oraz parę drobnych elementów.

Już po przeczytaniu Pierwszej części na allegro kupiłem programator (najtańszy STK200 bo nie wiedziałem, czy coś z tego będzie, dlatego nie chciałem na samym początku dużo inwestować), Atmega8. Pozostałe części miałem jak to się mówi „w szufladzie”.

Czekając na przesyłkę w ciągu 3 dni przeczytałem uważnie cały kurs. O tyle miałem łatwiej, że podstawy języka C znałem, więc te fragmenty czytałem tylko pobieżnie, przykładałem większą uwagę do fragmentów dotyczących procesora lub samego sposobu pisania programu oraz programowania.

Po trzech dniach otrzymałem przesyłkę. Byłem tak zniecierpliwiony i nie mogłem się doczekać, kiedy zaprogramuję swój pierwszy procesor, że wszystko poskładałem byle jak, na pająka na kawałku dykty (nie miałem płytki stykowej) i od razu podłączałem.

Drzaśkowy pamiętnik: Spis treści

Autor: drzasiek
Redakcja: dondu